20131216

#blogovision 2013 / 5

νούμερο πέντε:
chvrches - the bones of what you believe



οι τσβούρτσες, δηλαδή η αγαπημένη μου λέξη για το 2013. 'british synthpop band από την γλασκώβη', δηλαδή όσο πιθανό μαζεμένο awesomeness χωράει σε 6 λέξεις.

το recover το άκουσα πρώτο, μου θύμισε cyndi lauper αν αυτή είχε γεννηθεί όταν γεννήθηκε, την πάγωσε κάποιος στο χρόνο λίγα δευτερόλεπτα πριν μπουν τα '80s, και την ξεπάγωσε πέρσι. εισαγωγή/κουπλέ recover (carved, earth, cold): amazing. γέφυρα recover (and if i recover will you be my comfort): amazing. ρεφρέν recover (i'll give you one more chance): amazing. το πώς το ένα βγαίνει αμέσως μέσα από το προηγούμενο: amazing^3. 

γενικά όλα τα progressions του άλμπουμ στα πρώτα λεπτά των κομματιών του είναι απίστευτα, κάθε φορά που νομίζεις πως έχεις φτάσει σε μια κορύφωση σου πετάει κι άλλη από πάνω. ειδικά το gun, είναι ασταμάτητα συναρπαστικό για τα πρώτα 90". καταλαβαίνω γιατί είναι το αγαπημένο πολλών από το άλμπουμ.


(did you see another lifetime where i was not a part so far entwined. ENTWINED. amazing. επίσης, τι στίχος.)

μου αρέσει όταν διαφορετικές σχολές εκτίμησης της μουσικής ενώνονται σε ένα σημείο, όπως φέτος που οι chvrches πήραν υποψηφιότητα mercury και 20 quid prize. η πιθανή κοινή υποψηφιότητα των δύο βραβείων ανακηρύσσεται αυτόματα Νικητής Της Μουσικής για την κάθε χρονιά. φέτος ήταν οι chvrches και το mother we share. που πολύ ενθουσιάστηκα όταν κέρδισε κιόλας το 20 quid. ποπ μουσική την τελευταία δεκαετία: από τις girls aloud στους chvrches, πάντα amazing.

γενικά με τέτοια τριάδα κομματιών πριν το release του άλμπουμ, είμαστε στην κλασική άβολη φάση όπου τίποτα άλλο δε θα φτάνει κοντά σε αυτά και το άλμπουμ θα φτάσει να παλεύει με τα κύματα του pre-release hype κάπου στις κάτω θέσεις της 20άδα, και αν. με τη διαφορά πως το καλύτερο κομμάτι του άλμπουμ ήταν το tether, που δεν το είχαμε ακούσει προηγουμένως, και το οποίο με διαλύει, ειδικά μετά τα μισά του.


(i'm feeling capable of seeing the end / και μετά χαλασμός.)

αυτό που μου αρέσει περισσότερο στο άλμπουμ είναι ότι δεν είναι χαρούμενο με μελαγχολικές πινελιές, ούτε είναι λυπημένο με δόσεις χαράς. είναι μια ενδιάμεση κατάσταση, όπου συμβαίνουν και τα δύο ταυτόχρονα. είναι το γλυκόπικρο σε μουσική.

μιλάγαμε για αυτό το άλμπουμ με τέρμα ενθουσιασμό με τον κυρ-σπετσεσντίσκο κάπου τον σεπτέμβρη, θυμάμαι να λέω αυτό, ότι υπήρξαν φέτος άλμπουμ που με πώρωσαν περισσότερο, άλμπουμ που σήμαιναν περισσότερα, άλμπουμ που με συγκίνησαν ή που με κούνησαν λίγο από τη θέση μου ρε παιδί μου, αλλά με κανένα δεν έφαγα όσο επικό κόλλημα μου είχε δώσει αυτό για ένα 3-4μηνο εκεί γύρω στο φθινόπωρο.

να, δες εδώ κατάσταση.

Δεν υπάρχουν σχόλια: